Myanmar, het land met de eeuwige glimlach

Door een straatje lopen, bij een lokaal eetkraampje eten of wachten op de bus... de simpelste dingen zijn in Myanmar al een ervaring op zich.

Er is nog amper iets westers te vinden hier. Waar je in Thailand de 'Lays' chips en de 'Oreo' koekjes op iedere hoek kon krijgen, moet je hier maar kijken hoe iets er uit ziet en of het je zal smaken. Want westerse merken hebben ze hier amper.

We zoeken een plek om te lunchen in Yangon. We vinden een straatje met genoeg kraampjes. Bij één kraampje ruikt het lekker en zijn er geen ingewanden of andere vreemde dingen te zien. Niemand bij dit kraampje spreekt Engels dus wijzen we naar de noodles van een local die daar zit te eten. 'Chicken' snapt de vrouw gelukkig wel en zo krijgen wij een heerlijk noodle gerecht met kip en groenten. We worden nieuwsgierig bekeken, 2 blanken die eten bij een lokaal kraampje waar geen westerling zich laat zien is toch wel bijzonder...
Het zijn deze en nog vele andere ervaringen die Myanmar bijzonder maken. De kleine, speciale dingen. Een kind dat naar je wijst of zwaait, mensen die naar je staren of lachen, locals die graag hun Engels oefenen met je, mensen die je filmen of met je op de foto willen, het straatbeeld waar bijna alle mannen & vrouwen een traditionele rok (longi) dragen, de gele 'verf' op de gezichten van vrouwen & kinderen ter bescherming van de zon, jonge monniken die zingend door een dorp lopen en hun eten in een bakje verzamelen...

Dat we in Europa de claxon niet vaak genoeg gebruiken hadden we in Thailand al wel gemerkt. Maar in Myanmar spannen de chauffeurs toch wel de kroon. Een bus/taxi/scooter toetert n.l. naar werkelijk iedereen op de weg. Dat resulteert in een hoop lawaai op de weg en onrustige busritten (vooral bij de bussen waar de claxon beter aan de binnenkant v/d bus te horen is dan aan de buitenkant!). Het verkeer lijkt erg chaotisch, maar we hebben nog geen enkel ongeluk gezien.

De trekking van Kalaw naar Inle Lake (inclusief omweg) was een zware beproeving. Na 2 dagen 8 uur-, en de derde dag 5 uur gelopen te hebben (met 35 graden) waren onze voeten meer dan vermoeid. Maar de prachtige uitzichten, het bekijken van kleine zelfvoorzienende dorpjes, mensen die langsreden op os&wagen + de zwaaiende en lachende kinderen waren dan ook een mooie beloning voor het zware werk.
Tijdens deze trekking leerden we trouwens Nynke kennen, een Nederlands meisje waarmee het goed klikte dus we vervolgden onze reis een poosje met z'n drieën. Erg gezellig :)

In Hpa-An huurden we een schakelbrommer en leerden we te rijden op zo'n ding (automaat hadden ze niet). Dat het hier niet toeristisch is, ondervonden we al snel. Overal waar we reden werd er gereageerd alsof we de 'Nick & Simon' van Myanmar waren. Roepen, zwaaien, wijzen, lachen, elkaar aanstoten of een zenuwachtige glimlach; van bijna iedereen kregen we een reactie. Een ontzettend bijzondere ervaring.

Het enige minpuntje van Myanmar is eigenlijk het vette eten. Werkelijk ALLES is vet: rijst, noodles, groenten, soep, curry en ga zo maar door. Daar waren onze darmen regelmatig niet zo blij mee, helaas...

Gelukkig is dat het enige en is dit verder een uniek, puur en prachtig land. Niet perse om alle mooie dingen die er te zien zijn, maar vooral om de meest vriendelijke mensen die er zijn. Het leven hier is niet altijd gemakkelijk. Maar mensen zijn nooit chagrijnig, altijd behulpzaam en hebben de hele dag een glimlach op hun gezicht. Daar kan Nederland zeker een voorbeeld aan nemen!